Loya.
Gözleri nemli kadın.
Şiir diye bir şeyden bahsediyorlar.
İnanma.
Şiirde neymiş gözlerinin yanında !
Sür dudaklarına bordo kırmızı rujunu.
İzimi kaldır yani,
Kamufle et dudaklarını.
Loya,
Gamzelerinin çukurlarından dışlanmış,
Silik hikayeler yazıyorum.
Serim bölümü olmayan,
Düğüm bölümünden düğümlenen
Ve çözülemeyen.
Aslında gözlerimi kırpmamaya yeltenmek gibi
Nafile bir sevmekti benimkisi.
Ve stabilize edilmiş bir ayrılık piyesiydi seninkisi.
Yalnızca edilgendim ben..
Neyse Loya,
Uyu küçük hanım,
Yum gözlerini sen
Ben cesedimi kazıyacağım bu asfalttan.
İşim çok daha.
İyi geceler Loya
İbrahim H. Ataş
