İddia ettiğim gibi
değildi elbet. Sevişmiyorduk. Yani ona sorsan sevişmiyorduk. Bana sorsan
kamasutra! Erkekler abartır çünkü. Erkekler sevince afallar çünkü. Erkekler,
kadınlara nispeten daha çok mahallelidir, mahalle baskısından çıkmış bir
eksikliğin deformasyonuna uğramıştır çünkü. Sayın tanrının işine karışmak gibi
olmasın ama bana sorarsanız kadın erkeğin kaburga kemiğinden yaratılmamıştır. Doğrusu;
erkek kadının kaburga kemiğinden yaratılmıştır..
Bütün çıkmaz sohbetlerimizde o “biz farklı dünyaların insanıyız” klişesine başvuruyordu, bense “kaç tane dünya var ulan” klişesine.
Ömrümüz bu klişelerle geçiyordu. Ömrümüz derken bir Zeki Müren şarkısı kadar uzun bir zaman dilimi
boyunca. Ömrümüz derken 24 saatimizin en hüzünlüsünden. Ömrümüz derken iri
akpak bir memeyi dişleyen çocuk gibi, ömrümüz derken tuvale çıplak bir kadın
resmeder gibi, acemi fakat cesurca..
Aslına bakınca bir yandan da haklıydı. Ben bomontiydim, o kırmızı şarap. Ben
adana-ayran diyordum, o hamburger-kola. Ben yağmurlu günlerin adamıydım, o
güneşli günlerin kadını. Ben psikolojik, sanat filmlerin sinemada az
gösterilmesine üzülüyordum, o romantik aşk filmlerini kaçırmamaya uğraşıyordu.
Ben yürüyordum bir sabah ansızın çıkıp akşama kadar, o spor yapmaya dahi
arabayla gidiyordu. Ben aşırı
arabesktim, o seçici pop. Ben edebiyat
dergilerini takip ediyordum, o avon kataloglarını..
Onun istediği, hikayesini arayan meczup bir adam değildi çünkü. “Yıldızlara
baktırdım fallarda çıkmıyorsun. Seni görmem imkansız imkansız imkansız” diyordum
ben.O daha çok şimdiki zamanlarda takılıp, “nerdesin aşkın, burdayım aşkım” diyordu. İkimizde adımız gibi
biliyorduk bu aşk meyve verecek gibi değildi. En son meyveyi adem koparmıştı
havvasına sonrası sonrası malum. Ama bütün bunlara rağmen hikayenin bir gereği
olarak kör-topal yürüyordu kurgu. Belli ki hikayeci aklınca durumdan bir “nating
is impasıbıl” kompozisyonu çıkarmak niyetindeydi..
Oysa ne ben, ne de imkansız kadınım işi zorlamak istiyorduk. Ben elinde bir
deste gül olan romen kızının örülü ipek saçlarını açıyordum bahçemde şeftali
ağacının çiçek verdiği günlerde. İmkansız kadınım, avm önlerinde retrica ile
çektiği fotoğraflarını efektliyerek instagramda daha da güzelleşiyordu. Aslında
hikayeci böyle bir kurguya sosyal medyayı dahil etme taraftarı değildi fakat
olan şey bizatihi buydu. İmkansız kadınım –güya- yatağın diğer tarafında
ayağındaki su yeşili ojeyi çıkarmaya çalışıyordu asetonla. Bense sanat
güneşinin “ah bu yangın öldürüyor yavaş
yavaş” dizesinde takılıp kalmıştım..
Bu hikaye bir yangındı. Biz yanmıştık karanlıklar çıksın diye aydınlığa. Ben bir hikaye kahramanıydım ama henüz bir
hikayem yoktu..
Geçer diye bir iç ses duydum o sıra. Hikayeci benimle bizzat iletişime geçmişti
anlaşılan. Öyle deyince, yapıştırdım “geçmiyor amk dünyasında bir sikim
geçmiyor” repliğini. Geç bu kopi pest ayaklarını özgün ol az, dedi. Haklıydı
ses etmedim.
Ses etmedim ama
içimdeki ses yine karşılık verdi. Hayır dedi, karanlıklar aydınlığa çıksın diye
yanmıyorsun. Senin yanman bir şeyi değiştirmez ama yine de bu hikaye senin.
Yolunu sen çiz, dedi. Yine bir replikle yanıt verecektim ama aklıma sadece
“gözleri dört defa lacivetti müjganın” sahnesi geldi. Konuyla pek örtüşmüyordu.
Ses etmedim..
Kafamda kendi hikayesinde figuranı oynayan, hüzünlü bir yönetmen figürü vardı. Kafamda
kıpkırmızı bir ormandan rüzgar gibi geçen; soğuk bir trenin son vagonunda
mızıka çalan bir kadın figürü vardı. Kafamda ikinci jeolojik devirlerden kalma
fay hatları, kafamda depremler kafamda yıkımlar vardı. Ses etmedim..
Ben bomontiydim, o
kırmızı şarap. İçim manda ve himayeyi kabul etmeyip, bağımsızlığını ilan etmiş
bana karşı koyuyordu. Kendimle savaşım yetmiyormuş gibi, bir de saçları kır
çiçeği kadına vurulmuştum. Kendi hikayemde bile kahramanı değil, mağduru
oynuyordum. Böyle buyurmuştu sayın yaratıcım, ses etmedim.
İbrahim H. Ataş
Görsel: Ryan Mcginley
