kafamın içinde sanki alelacele bitirilmesi gereken bi şantiye alanı var. sürekli beynime çivi çakıyorlar gibi bir şey oluyor. büyük iş makinalarınının sesi zonkluyor kulaklarımda. o kadar çok gürültü var ki kendimi duymuyorum, kendimi erteliyorum. sürekli yalnız kalma güdüsü doğuyor. ama buna rağmen kalabalıklara atıyorum kendimi. yalnız kalmak istiyorum ama korkuyorum. sesler var. çok ses var.
birileri birikmiş etrafıma bağıra bağıra bir şeyler fısıldıyorlar. nefessiz kalıyorum. içlerinden bi siyahi başımdan aşağıya iskambil kartlarını savuruyor. bi kukla var. 3-4 paket sigara açmış yüzüme yüzüme fırlatıyor. bi tane kadın var. yüzü yok. yüzsüz. yalan döküyor sürekli gözlerimin içine bakarak. şişman bi adam horluyor sürekli. sırt üstü çeviriyor kızıl saçlı bi kadın bedenimi. sırtımı öpüyor. ama içime müthiş bi sancı giriyor. sanki bütün günahlarını içime akıtıyormuşçasına bir sancı giriyor. zor doğruluyorum olduğum yerden bu defa da gözlüklü esmer kısa boylu bir adam tırnaklarımı çekiyor kargaburnuyla. ses tellerim kopmuş sanki bağıramıyorum. gözlerimden simsiyah kan akıyor..
kafamın içinde kavgalar var. son üç gecedir rüyamda kendimi kabus görürken görüyorum. yatağın içinde kan revan içinde cebelleştiğimi görüyorum. odadaki kitapların aktığını görüyorum. yerler simsiyah kelimelerle dolu. kitaplığımdaki biblolar dilleniyor. hepsi bi ağızdan -sen piçsin ibrahim- diye bağırmaya başlıyor. duvardaki tablolar üzerime döküyor. başımı yastığın altına koyuyorum ama sesler kesilmiyor. avuçlarımın içi yanıyor. zor nefes alıyorum. sirkten kaçmış bi fil oturuyor düşüncelerimin üzerine.
iyi değilim.
beni toparlayın.
ibrahim h. ataş
